Najmniej aktywne rasy kotów

Jakie są najmniej aktywne rasy kotów? Z poprzedniego artykułu o kotach najbardziej aktywnych znamy już rasy, które według opiekunów cechują się najwyższą aktywnością. Dziś zajmiemy się tymi, które znalazły się po przeciwnej stronie wykresu – kotami o najniższej aktywności.

Raport o charakterze kotów rasowych

Artykuł piszę posiłkując się raportem sporządzonym na podstawie kwestionariuszy dotyczących 5726 kotów. 5726 to bardzo dużo, na tyle dużo, że może to nam dać pewne pojęcie o cechach typwych dla danych ras, pamiętajmy jednak, że każdy kot to zupełnie niepowtarzalna osobowość. Cechy danej rasy mogą dać nam jako takie pojęcie co do tego jak koty danej rasy na ogół się zachowują, nie oznacza to jednak, że każdy kot danej rasy będzie się do tych oczekiwań stosował.

Ale do rzeczy – które rasy zaliczyć można do tych o najmniejszej aktywności? Według raportu będą to zdecydowanie koty Brytyjskie krótkowłose, Ragdolle i Koty Birmańskie.

Najmniej aktywna rasa kotów: Koty Brytyjskie

Koty brytyjskie pochodzą od kotów zamieszkujących od wieków Wyspy Brytyjskie. W naturalny sposób oddzielone od kotów na kontynencie, koty te z biegiem stuleci wykształcić miały typową krzepką budowę i gęstą, krótką sierść. Na XIX wiek datuje się pierwsze próby celowego utrwalenia charakterystycznych cech tych kotów, w tym niebieskiej odmiany barwnej. Dziś brytyjczyk to duży kot o szerokiej klatce piersiowej i muskularnej, zwartej budowie. Charakteryzuje je okrągła głowa i duże, okrągłe oczy. Kolor futra kota brytyjskiego może być różny, nie tylko niebieski.

Ragdoll – spokojny kot z USA

Ragdolle, o których opowiadałam już bardzo dużo na moim kanale YouTube o kotach, to koty pochodzące z amerykańskiej Kaliforni, gdzie zauważono kotkę wydającą na świat wyjątkowo łagodne kocięta, które brane na ręce wiotczały w charalterystyczny dla rasy sposób. Poprzez chów wsobny cechy te zostały utrwalone, a dziś Ragdoll jest dużym, półdługowłosym kotem lubianym za swoją spokojną naturę.

Miejsce trzecie: Święty Kot Birmański

Kot Birmański to rasa, której omal nie utraciliśmy wskutek II wojny światowej – ocalały tylko dwa osobniki rasy, kocur i kotka. Rasę w dzisiejszej jej formie odtworzono we Francji przy pomocy krzyżowań wsobnych oraz z kotami Perskimi i Syjamskimi. Dzisiejsze koty Birmańskie to koty półdługowłose o umaszczeniu point syjamski z białymi łapkami.

Tak jak wspominałam w poprzenim artykule tej serii, dla mnie aktywność to jeden z ważniejszych aspektów przy wyborze kota. Mieszkam z czterema Ragdollami, bo sama jestem takim Ragdollem. A im moje Ragdolle są starsze, tym bardziej mam wrażenie, że kocim staruszkom należy się dużo więcej uwagi, niż im poświęcamy szukając kota dla siebie – kotom starszym w ogóle, nie tylko rasowym. Jeśli szukacie kotów spokojnych, które szaleństwa młodości mają już za sobą, polecam starsze koty Waszej uwadze, zwłaszcza te z Fundacji Koty Brzeskie czy Fundacji House of Cats.

Źródła:

• Breed diferences of heritable behaviour traits in cats, autorstwa: Milla Salonen, KatariinaVapalahti, KatriinaTiira, Asko Mäki-Tanila & Hannes Lohi,
• The complete cat encyclopedia z 1972 roku,
• A Standard guide to cat breeds z 1979 roku,
• Artykuły i ogłoszenia prasowe dotyczące kotów rasy Ragdoll pochodzą z czasopism: Cats Magazine 1976-01: Vol 33, Cats Magazine 1968-01: Vol 25, Cats Magazine 1969-09: Vol 26 oraz Los Angeles Times 1968-11-23: Vol 87,
• The Birman cat worldwide: the sacred cat of Burma autorstwa Vivienne Smith w wydaniu z 1991 roku.